آب تقریباً همه‌جا هست، از رطوبت خاک و کلاهک‌های یخی گرفته، تا سلول‌های درون بدن خودمان. بسته به عواملی چون موقعیت مکانی، شاخص چربی، سن، و جنسیت، بدن یک انسان عادی از حدود ۶۰-۵۵٪ آب تشکیل شده است. هنگام تولد، نوزاد انسان حتی از این هم خیس‌تر است. با جسمی متشکل از ٪۷۵ آب، آنها رسماً شبیه ماهی هستند. اما این حجم آب تا اولین سالروز تولدشان به ٪۶۵ کاهش پیدا می‌کند. خب حالا آب چه نقشی در بدن ما دارد، و واقعاً برای اینکه تندرست بمانیم باید چه مقدار آب بنوشیم؟ H2O در بدن ما در جهت جلوگیری از ساییدگی مفاصل و همچنین نرم کردن آنها، کنترل دمای بدن، و تغذیه مغز ونخاع عمل می‌کند. آب فقط در خون ما نیست.
تقریباً سه چهارم مغز و قلب یک فرد بالغ آب است. که کم و بیش برابر است با میزان رطوبت یک موز. ریه‌ها از این نظر بیشتر شبیه سیب با ٪۸۳ رطوبت هستند. و حتی ٪۳۱ استخوان‌های به ظاهر خشک انسان هم از آب است. حالا اگر ما اساساً از آب ساخته شده‌ایم، و در احاطه آب هم هستیم، دیگر چرا باید اینقدر آب بنوشیم؟ خب، ما هر روز دو تا سه لیتر آب از طریق عرق، ادرار، و فعالیت‌های دفعی روده، و حتی تنفس از دست می‌دهیم. در عین اینکه این اعمال برای ادامه حیات ما ضروری هستند، لازم است این از دست دادن مایع را هم جبران کنیم. حفظ توازن سطح آب بدن برای پیشگیری از کم‌آبی یا آبرسانی بیش از حد ضروری است، که هر دو می‌توانند عوارض ناگواری برای سلامت عمومی در پی داشته باشند. در اولین مواجهه با سطوح آب پایین، گیرنده‌های حسی در هیپوتالاموس مغز علامت ترشح هورمون آنتی دیورتیک را می‌دهند. وقتی این هورمون به کلیه‌ها رسید، موجب به وجود آمدن آکواپورین‌ها می‌شود، کانال‌های ویژه‌ای که خون را قادر می‌سازند آب بیشتری جذب و حفظ کند، که منجر به ادرار غلیظ و تیره می‌شود.
کم‌آبیِ بیشتر می‌تواند موجب کاهش واضح انرژی، حال و حوصله، رطوبت پوست، و فشار خون، و همچنین بروز علائم اختلالات شناختی بشود. یک مغزِ آب از دست داده برای کار یکسان تلاش بیشتری از یک مغز طبیعی می‌کند، و حتی موقتاً به خاطر کمبود آب کوچک می‌شود. آبرسانی بیش از حد، یا کم‌سُدیُمی خون، معمولاً به خاطر مصرف بیش از حد آب در یک بازه زمانی کوتاه رخ می‌دهد. ورزشکاران اغلب به آن دچار می‌شوند به علت مشکلات تنظیم سطوح آب در هنگام شرایط سخت فیزیکی و فعالیت شدید بدنی. در حالی که مغزِ آب از دست داده تولید هورمون آنتی دیورتیک را بالا می‌برد، مغزِ بیش از حد آبرسانی شده ترشح آن را در خون پایین می‌آورد، یا حتی آن را متوقف می‌کند. الکترولیت‌های سدیم در بدن پر آب و رقیق شده، موجب تورم سلول‌ها می‌شوند. در موارد وخیم، کلیه‌ها نمی‌توانند حجم ادرار رقیق شده حاصل را تاب بیاورند. و مسمومیت آب رخ می‌دهد، که احتمالاً موجب سردرد، تهوع، و، در موارد نادر، تشنج و مرگ می‌شود.
البته این دیگر یک موقعیت خیلی حاد است. در شرایط عادی و روزانه، حفظ یک سیستمِ به خوبی آبرسانی شده خیلی راحت امکان‌پذیر است. برای آن دسته از ما که از نعمت دسترسی به آب شُرب پاک برخوردارند. تا مدت‌ها، باور عموم بر این بود که می‌بایست روزانه هشت لیوان آب بنوشیم. این برآورد تا الان تعدیل شده است. حالا، توافق همگانی این است که مقدار آبی که باید جذب کنیم تا حد زیادی به وزن ما و محیط زندگیمان بستگی دارد. مقدار مصرف روزانه توصیه شده بین ۲.۵ تا ۳.۷ لیتر آب برای مردان، و از ۲ تا ۲.۷ لیتر آب برای زنان متغیر است، که پایین یا بالا می‌رود بسته به اینکه سالم، فعال، یا پیر باشیم، یا داغ و تبدارباشیم. هرچند آب سالم‌ترین رطوبت‌رسان است، دیگر نوشیدنی‌ها، حتی کافئین‌دارها مثل قهوه یا چای هم، ذخایر مایعات از دست رفته را دوباره پر می‌کنند. و آب درون مواد خوراکی در حدود یک پنجم H2O مورد نیاز روزانه ما را تأمین می‌کند.
میوه‌ها و سبزیجاتی مثل توت‌فرنگی، خیار، و حتی بروکلی دارای بیش از ٪۹۰ اب هستند، و می‌توانند بخشی از نیاز بدن به مایعات و در عین حال مواد مغذی و فیبر را نیز تأمین کنند. خوب نوشیدن همچنین ممکن است مزایای دراز مدت مختلفی نیز به همراه داشته باشد. مطالعات نشان می‌دهند که آبرسانی مطلوب می‌تواند احتمال بروز سکته را کاهش بدهد، به کنترل دیابت کمک کند، و به طور بالقوه خطر ابتلا به بعضی از انواع سرطان را کاهش بدهد. به هر صورت، مصرف مایعات به میزان مناسب یک دنیا تفاوت ایجاد می‌کند در احوال شما، چگونگی فکر کردنتان، و کیفیت عملکرد روز به روزتان.
