اگر به درون این ابر کیهانی که به نام ان‌جی‌سی ۲۸۱ خوانده شده نگاه کنید شاید متوجه ستارگان خوشه‌ی باز آ‌ی‌سی ۱۵۹۰ نشوید، ستارگان جوان و پرجرمی که درون خود سحابی به دنیا آمده‌اند و خود آنها هستند که باعث برافروختگی و تابش آن شده‌اند. [پس این یک سحابی گسیلشی است- م]
پیکره‌های چشم‌نوازی که در این تصویرِ ان‌جی‌سی ۲۸۱ دیده می‌شود، ستون‌های تراشیده شده و گویچه‌های غباریِ چگالی به نام “گویچه‌های بوک” هستند که پرتوها و بادهای نیرومند و پرانرژی ستارگان داغ خوشه آنها را تراشیدهاند و در برابر تابش پشتشان به حالت ضدنور دیده می‌شوند. این ساختارهای غبارآلود اگر به اندازه‌ی کافی دوام بیاورند، خودشان می‌توانند جایگاه ستاره‌زایی‌های آینده شوند.
ان‌جی‌سی ۲۸۱ به دلیل نمایی که از کل ساختارش به ذهن می‌آید، به نام “سحابی پکمن” نامیده شده [اینجا پکمن دهانش رو به پایین، سمت راست باز شده. برای بهتر دیدن، از نمایگر فاصله بگیرید- م]. این سحابی با حدود ۱۰,۰۰۰ سال نوری فاصله از زمین، در صورت فلکی خداوند اورنگ (ذات‌الکرسی) دیده می‌شود.
این تصویر باکیفیت از همگذاری داده‌های فیلترهای باریک-باند درست شده و تابش اتم‌های هیدروژن و اکسیژن سحابی را به رنگ‌های سرخ و سبز و آبی نشان می‌د. گستردگی این تصویر در فاصله‌ی برآوردی ان‌جی‌سی ۲۸۱ بیش از ۸۰ سال نوری است.
منبع apod.nasa، برگرفته از یک ستاره در هفت آسمان
