چای یکی از محبوب‌ترین نوشیدنی‌های جهان محسوب می‌شود که فواید تغذیه‌ای مختلف را در اختیار ما قرار می‌دهد. چای سیاه و چای سبز دو نوع پر استفاده این نوشیدنی هستند که طرفداران خاص خود را دارند. هنگامی که موضوع انواع مختلف چای مطرح می‌شود، ستاره‌های اصلی آنتی اکسیدان های موجود در آنها هستند، به‌ویژه نوع خاصی از آنتی‌اکسیدان که به نام پلیفنول شناخته می‌شود. آنتی اکسیدان ها مولکول‌هایی هستند که از اکسیداسیون و تولید رادیکال‌های آزاد جلوگیری می‌کنند. رادیکال‌های آزاد که از چیزهایی مانند آلودگی‌های زیست محیطی و دود سیگار ناشی می‌شوند به DNA آسیب وارد می‌کنند و همچنین به بیماری‌هایی مانند سرطان منجر می‌شوند. اما کدام چای، سیاه یا سبز از قدرت آنتیاکسیدانی بیشتری برخوردار است؟
قدرت آنتیاکسیدانی چای سبز و چای سیاه
در شرایطی که ممکن است فکر کنید چای سبز در مقایسه با چای سیاه از پلیفنولهای بیشتری برخوردار است، پژوهشگران در مؤسسه پیشگیری از سرطان در والهالا، نیویورک، معتقدند نباید سریع در این زمینه نتیجه‌گیری کرد. چای سبز و چای سیاه از یک گیاه چای مشابه که به نام کاملیا سیننسیس شناخته می‌شود، تهیه می‌شوند و این به معنای آن است که هر دو حاوی مقادیر مشابه از پلیفنولها هستند، که از آسیب DNA در برابر سموم زیست محیطی به یک میزان جلوگیری می‌کنند.
چای سبز از بیماری آلزایمر پیشگیری می‌کند
مطالعات مؤسسه ملی سرطان آمریکا نشان داده است که چای سبز نوشیدنی غنی‌تر از یک کاتچین فعال و خاص محسوب می‌شود که به نام اپیگالوکاتچین ۳–گالات [EGCG] شناخته می‌شود. مطالعات متعدد به قدرت چای سبز در زمینه تقویت حافظه و مقابله با از دست دادن آن با افزایش سن اشاره داشته‌اند. مطالعه مؤسسه ملی سرطان آمریکا نیز چای سبز را به‌طور ویژه با تقویت حافظه و پیشگیری از بیماری آلزایمر پیوند داده است.
چای سیاه خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش می‌دهد
چای سیاه در شرایطی که از تراکم EGCG پایین برخوردار است، اما از نظر پلیفنولهایی به نام تئاروبیگینها و تئافالوینها غنی‌تر است که با خطر کاهش یافته کلسترول بالا، دیابت، بیماری پارکینسون، پوکی استخوان، و سنگ‌های کلیه پیوند خورده‌اند. بنا بر گزارش مؤسسه ملی سلامت آمریکا، مصرف چای سیاه به‌طور قابل توجهی خطر کلی ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش می‌دهد.
چای سبز و چای سیاه برای سلامت کلی
مصرف هر دو نوشیدنی قدرت مبارزه با رادیکال‌های آزاد و پاک‌سازی بدن را افزایش می‌دهد. بخشی از این شرایط به محتوای بالای پلیفنول چای سبز و چای سیاه باز می‌گردد، اما آنتی اکسیدان‌های دیگری که به نام فالونوئیدها شناخته می‌شوند نیز در مبارزه با سموم رادیکال آزاد مضر نقش دارند. مصرف چای سبز و چای سیاه با کاهش چشمگیر رشد تومور سرطانی، تقویت سوخت و ساز برای کمک به کاهش وزن، بهبود قدرت پوست و استخوان و حتی پیشگیری از بیماری‌هایی مانند سکته مغزی، بیماری قلبی، دیابت و بیماری پارکینسون پیوند خورده‌اند.
محافظت از قلب و پیشگیری از سرطان با چای سبز
مصرف چای سبز با کاهش خطر حمله قلبی و سکته مغزی پیوند خورده است. پژوهش مرکز پزشکی دانشگاه مریلند نشان داد، افرادی که روزانه سه فنجان یا بیشتر چای سبز می‌نوشند، خطر کلی ابتلا به بیماری قلبی در نتیجه کاهش سطوح کلسترول بد [LDL] و تری گلیسیرید در آنها کاهش می‌یابد. همچنین، مطالعه‌ای دیگر توسط دانشگاه مریلند به این نکته اشاره داشت که چای سبز و عصاره چای سبز به‌طور قابل توجهی سرعت تکثیر سلول‌های سرطانی در پوست، معده، مری، روده بزرگ، ریه، پانکراس، مثانه، تخمدان، و پستان را کاهش می‌دهد. بهعنوان مثال، مطالعه انجام شده روی مردان نشان داد آنهایی که به‌طور مرتب چای سبز مصرف می‌کنند، نرخ بقای خود را در مقایسه با مردانی که چای سبز مصرف نمی‌کردند به میزان پنج سال افزایش دادند. مطالعه‌ای دیگر با حضور زنان یائسه که در مراحل اولیه سرطان پستان قرار داشتند نیز نشان داد که نوشیدن چای سبز تا پنج فنجان در روز گسترش سلول‌های سرطانی را کند کرده و نرخ بازگشت سرطان را پس از درمان پایین می‌آورد.
چای سیاه برای افزایش انرژی و سوخت و ساز
بنا بر گزارش مؤسسه ملی سرطان آمریکا، هنگامی که موضوع محتوای کافئین مطرح می‌شود، چای سیاه از قدرت بیشتری برخوردار است. محتوای کافئین چای سیاه حدود ۶۴ تا ۱۱۲ میلی‌گرم در یک وعده ۸ اونسی [۵.۲۳۶ میلی‌لیتر] است، در شرایطی که چای سبز تنها حاوی ۲۴ تا ۳۹ میلی‌گرم است. بر همین اساس، چای سیاه از نظر افزایش انرژی، هوشیاری، و کاهش وزن به‌واسطه محتوای کافئین و تئوفیلین بالاتر از قدرت بیشتری برخوردار است. مطالعات مختلف نشان داده‌اند که کافئین و تئوفیلین ضربان قلب را افزایش می‌دهند، سوخت و ساز را تقویت می‌کنند و انرژی را افزایش می‌دهند. مطالعاتی که توسط مؤسسه ملی سلامت آمریکا منتشر شده‌اند نیز نشان داده‌اند که چای سیاه کاهش چشمگیر در تولید کلسترول بد [LDL] را به همراه دارد، که به پیشگیری کلی از بیماری قلبی عروقی کمک می‌کند.
این مطلب اولین بار در ماهنامه کشاورزی و غذا منتشر شده است.
