ستارگان بزرگ تاثیر ژرفی بر محیط کهکشان می‌گذارند. ستارگان، به ویژه آنهایی که جرمشان به ده‌ها برابر خورشید می‌رسد، با آشفتن و در هم آمیختن ابرهای گاز و غبار، اثر و نشانِ خود را بر همنهش‌ها ( ترکیبات) و جایگاه‌های نسل‌های بعدی ستارگان به جا می‌گذارند.
یکی از چشمگیرترین شواهد برای این پدیده را می‌توانیم در کهکشانِ همسایه‌مان -ابر ماژلانی بزرگ، ال‌ام‌سی- ببینیم، با سحابی هنایز ۷۰. این سحابی که به نام‌های ان۷۰ و دی‌ئی‌ام۳۰۱ هم شناخته می‌شود را می‌توانیم در این تصویر ببینیم.
هنایز ۷۰ در واقع یک ابَرحباب درخشان از گازهای میان‌ستاره‌ای به قطر ۳۰۰ سال نوری است که توسط بادهای ستارگانِ داغ و بزرگ و انفجارهای ابرنواختری باد شده، و درونش هم انباشته از گازهای داغِ تنُک و رو به گسترش است. ابرحباب‌ها از آنجایی که می‌توانند در سرتاسر کهکشان گسترده شوند، شانس این را به بشر می‌دهند که پیوند میان چرخه‌ی زندگی ستارگان و فرگشت کهکشان‌ها را بررسی کند.
منبع: apod.nasa، برگرفته از یک ستاره در هفت آسمان
