در فیلم «زندگی سگی» (چارلی چاپلین، ۱۹۱۸)، شارلو، ولگرد، با یک سگ ولگرد همدردی می‌کند، زیرا هر دو در یک وضعیت اسفبار هستند: آنها در خیابان سرگردان هستند و به دنبال باقیمانده‌ای برای زندگی می‌گردند. شرایطی که در آن قرار می گیرند، هر دوی آنها را به هم مرتبط می کند: آنها در همان حالت رها شده هستند. به همین دلیل بین آنها دوستی ایجاد می شود. آن فیلم اولین فیلمی است که به یاد می آورم که چنین ارتباط عاطفی و صمیمانه ای را بین یک انسان و یک سگ ولگرد به ما نشان داد.
فیلمساز ایتالیایی در اومبرتو دی (ویتوریو دی سیکا، ۱۹۵۲) این پیوند دوستی انسان و حیوان را بازمی گرداند. این فیلم ما را با داستان اومبرتو دومینیکو فراری (کارلو باتیستی) و فلیک، سگش آشنا می کند. کارلو باتیستی، مترجم قهرمان داستان، از زمانی که استاد گرامر در دانشگاه فلورانس بود، هیچ تجربه ای به عنوان بازیگر نداشت. با این حال، او می دانست که چگونه یک کار بازیگری خوب انجام دهد. اومبرتو دی تنها فیلمی بود که کارلو باتیستی در آن شرکت داشت. یکی از ویژگی های نئورئالیسم ایتالیایی، استفاده از بازیگران غیرحرفه ای در تولیداتش را نشان می دهد.
در این فیلم، اومبرتو سالمندی است که چیزی برایش باقی نمانده، کهولت سن او را تحت تعقیب قرار می دهد و مانند بیماری ای که درون او هجوم می آورد، دچار تنهایی می شود. خانواده و جامعه او را تحقیر می کنند. اومبرتو غمگین است و به نظر می رسد که دنیا به وضعیت او اهمیتی نمی دهد. حتی مستاجر او می خواهد او را از جایی که زندگی می کند بیرون بیاورد، گویی او یک زباله است که باید به سرعت دفع شود.
علاوه بر این، اومبرتو به دلیل شرایط خفقانی که کشورش داشت، بدهی دارد و مستمری تنگ او حتی برای نیازهای اولیه نیز کافی نیست. شرایط ویرانگر جنگ جهانی دوم ایتالیا را در یک بحران اجتماعی و اقتصادی فرو برد. بی‌ثباتی زندگی روزمره آن زمان بود.
تنها کسی که در کنار اومبرتو می ماند سگ اوست. فلیک نقطه ارتباط اومبرتو با زندگی است. سگ انگیزه ای است که اومبرتو به نفس کشیدن ادامه می دهد، حیوانی که می خواهد در کنارش باشد و مدام به او یادآوری می کند که وقتی دیگر در این دنیا نباشد، کسی دلش برایش تنگ خواهد شد. این وضعیت اومبرتو را نگران می‌کند که سگش از شرایط سختی که می‌گذرد رنج نبرد. نگرانی او این است که سگش در غیاب او خوب شود، تا جایی که بخواهد خود را از اندک دارایی های مادی خود خلاص کند تا بهترین شرایط ممکن را برای سگش فراهم کند. مراقبت، توجه و همراهی.
Umberto D. فیلمی است که باعث می شود ما بخواهیم حیوانات خانگی خود را در آغوش بگیریم زیرا به ما یادآوری می کند که آنها چقدر در زندگی ما اهمیت دارند. این فیلمی است که حساسیت ما را برای تأمل در مورد پیری و ارتباط زیبایی که یک فرد می تواند – در هر مرحله از زندگی خود – با یک حیوان برقرار کند، جلب می کند. فلیک به ما یادآوری می کند که یک سگ، به لطف مهربانی و وفاداری او، می تواند ما را با بی انتها ترین خلاءهای تنهایی و همراهی که می توانیم تجربه کنیم، پر کند.
