نمایش فیلم «A Quiet Place» یا یک مکان ساکت در سال ۲۰۱۸ برای طرفداران ژانر ترسناک و هیولایی غافلگیر کننده بود. علت این غافلگیری این بود که هیچکس انتظار دیدن چنین اثر هیجان انگیز و واقعاً وحشتناک و پر از تعلیقی را از جان کرازینسکی نداشت. او به عنوان یک کارگردان که تجربه چندانی در کار با ژانر‌های مختلف ندارد، از لحظات ویرانگر اولیه فیلمش تا پایان احساسی نهایی آن، عنوانی دیدنی خلق کرد؛ بنابراین یک سوال از آن زمان ذهن بینندگان را به خود مشغول کرده است که آیا او می‌تواند این حرکت را دوباره تکرار کند یا خیر؟! و اکنون با نمایش قسمت دوم یک مکان ساکت به این سوال که آیا او می‌تواند دوباره این کار را انجام دهد پاسخ داده شده است.
اولین چیزی که باید در مورد A Quiet Place Part II گفته شود این است که این یک فیلم بسیار متفاوت از فیلم اول است. البته این تفاوت از جنبه منفی نیست. اولین فیلم در سکوت خودش رونق گرفت و جهان را از منظر شخصیت ریگان به نمایش گذاشت و با استفاده از سکوت فضایی را ایجاد کرد که اگر پاپ کورن را در خانه خود خیلی بلند می‌جویدید هیولا شما را می‌خورد. حالا این قسمت صدای بیشتری را ارائه می‌دهد، با این تفاوت که ریگان هنوز در داستان قهرمان اصلی است، اما با معرفی شخصیت‌های بیشتر، استفاده از صدا و گفتار برای فیلم بیشتر از قبل مهم می‌شود.
فیلم «A Quiet Place Part II» در نوع و ژانر مورد نظر خودش گوهری کمیاب است. برای درک بهتر این اثر دنباله‌ای را تصور کنید که با بزرگتر کردن تمام نکات مثبت قسمت اولش، و گسترش تعداد شخصیت‌ها و جهان پیرامونشان، همه چیز را به درستی بررسی می‌کند، اما این کار را به شکلی انجام می‌دهد که معجزه می‌کند. شاید یکی از دلایل خوب کارکردن این فیلم نحوه تغییر ژانرها به روشی هوشمندانه و راضی کننده باشد. برای مثال این فیلم بخشی از درام خانوادگی قسمت اول را به سمت یک درام اجتماعی حاصل از یک جامعه آخرالزمانی برده است، و بخش علمی تخیلی فیلم اول را به سمت یک اکشن پویاتر سوق داده است، آن هم با انبوهی از صحنه‌های تنش آفرین که اکثر طرفداران را راضی خواهد کرد.
داستان قسمت دوم درست در ادامه جریانات فیلم پیشین قرار دارد، البته با این تفاوت که سکانس ابتدایی فیلم به پیش از ماجراهای قسمت اول برمی‌گردد. با ادامه کارهایی که در فیلم اول آغاز شده بود، خانواده ابوت همچنان در تلاش برای زنده ماندن پس از فجایعی هستند که قبلاً با آن روبرو شده بودند. بنابراین اِولین ابوت (امیلی بلانت) و فرزندانش ریگان (میلیسنت سیموندز) و مارکوس (نوآ جوپ) راهی برای زنده ماندن می‌جویند در حالی که موجودات هیولایی نیز هنوز در هر گوشه‌ای در کمین هستند تا آنها را پیدا کنند.
یکی از بزرگترین نقاط قوت A Quiet Place این بود که نیازی به توضیح بیش از حد احساس نمی‌کرد. برای همین منظور هرگز به بینندگان توضیحی داده نشد که چرا و چگونه آن موجودات شرور هیولایی روی زمین ظاهر شدند و این در نوع خودش نکته جالبی بود. با این حساب، ممکن است تغییر این رویکرد در شروع قسمت دوم یک نکته منفی تلقی شود؛ زیرا قسمت دوم با این توضیحات آغاز می‌شود. اما برعکس، این سبک از افتتاحیه منجر به معرفی سریع و جذاب فیلم می‌شود.
فیلم جدید با روزی به ظاهر عادی و شاد در شهر آغاز می‌شود که شخصیت‌های اصلی را در زمانی که موجودات فیلم اول می‌آیند، به نمایش می‌گذارد. اگرچه ما می‌دانیم چه هیولایی می‌آید، اما این صحنه یک شاهکار کوچک از کار فیلم سازی است؛ یک فیلم کوتاه هیجان انگیز که هرج و مرج آن روز را به خوبی منتقل می‌کند و در عین حال رمز و راز را نیز حفظ می‌کند. این صحنه به تنهایی اعتماد، توانایی و خونسردی کرازینسکی را در پشت دوربین بعنوان یک کارگردان اکشن ساز توانا تأیید می‌کند. اگرچه حضور کرازینسکی در قسمت دوم به عنوان بازیگر کوتاه است، اما تأثیر او به وضوح بر روی کار باقی مانده است.
علاوه بر کارگردانی، فیلمنامه‌ای که جان کرازینسکی به صورت مشترک نوشته است برخی از تعاملات غنی بین شخصیت‌ها را نشان می‌دهد که باعث می‌شود انسانیت داستان دست نخورده باقی بماند. نکته قابل توجه صحنه‌های مربوط به شخصیت مورفی و سیموندز است. فیلمنامه اثر به اندازه کافی هوشمند است که مورفی را به راحتی جایگزین کرازینسکی نکند، بنابراین تصمیم می‌گیرد بین او و سیموندز رابطه منحصر به فردی ایجاد کند. این فیلم همچنین با ایجاد درد و ناملایماتی که منجر به رشد محسوس می‌شود، نقش گسترده تری را برای نوآ جوپ در کالبد شخصیت مارکوس ایجاد می‌کند.
از آغاز هیجان انگیز فیلم، نشانه هایی وجود دارد که گویای این است که قسمت جدید از لحاظ فنی فریبنده‌تر از فیلم اول است. جان کرازینسکی و فیلمبردار جدیدش در این قسمت یعنی پالی مورگان، با دنبال کردن شخصیت لی ابوت در حالی که به شهر می‌رود تا در کنار فروشگاه مواد غذایی متوقف شود و به دیدن بازی بیس بال پسرش برود، با یک دوربین متحرک اثربخشی این سکانس را به گونه‌ای عالی به نمایش می‌گذارند. از لحاظ سبک شناسی، تقریباً این سکانس یک یادآوری شیرین از فیلم «No Country for Old Men» برادران کوئن است. با این حال، طولی نمی کشد که هرج و مرج آغاز می‌شود.
اگرچه در ابتدا ممکن است این مقدمه غیرضروری به نظر برسد، اما برای بازگرداندن ما به دنیای ساخته شده توسط فیلم ۲۰۱۸ مفید است، و گشایشی است که می‌توانید به آن امیدوار باشید، زیرا به شدت هیجان انگیز است. از همه مهمتر، این افتتاحیه شخصیت جدیدی را به ما معرفی می‌کند، شخصیت امت، با بازی فوق‌العاده کیلین مورفی. بنابراین این مقدمه کوچک نقش بسیار مهمی را برای ادامه فیلم بازی می‌کند، زیرا این شخصیت بعداً در فرایند اثر یک نقش اصلی را بازی می‌کند.
پیشرفت شخصیت‌ها در چنین فیلمی برای باقی ماندن آنان در اوج پیچ و تاب‌های اکشن ضروری است. بنابراین کار به درستی انجام شده و واضح است که این اثر در واقع یک فیلم اکشن است. در حالی که برخی از تنش‌های موجود در لحن فیلم وحشت را به بیننده منتقل می‌کند، اما این سکانس‌های اکشن تعلیق آفرین است که در این قسمت خودنمایی می‌کنند. سکانس‌های که هیولاهای فیلم و البته شخصیت ریگان با بازی میلیسنت سیموندز در متن آن حضور دارند.
یکی از جنبه‌های بسیار مهم فیلم یک مکان ساکت که برای اولین بار کارساز بود، انتخاب بی‌نظیر بازیگران بود. کرازینسکی که نویسندگی و کارگردانی هر دو فیلم را بر عهده داشت در نقش لی ابوت، مردی که برای حفظ امنیت خانواده‌اش تلاش می‌کند، بسیار عالی بود. حالا قسمت دوم در نبود کرازینسکی نیز کماکان در بخش بازیگری عالی است. این قمست داستان اصلی را به بلانت، سیموندز و جوپ می‌دهد. از این رو هر سه بازیگر نمایش‌های بسیار تکان دهنده‌ای را ارائه می‌دهند، بازی هایی که باور نکردن آن سخت است.
هرچند امیلی بلانت کماکان عالی و احساسی است، اما بیشتر بار این فیلم بر روی دوش بازیگران جوان این اثر است. در واقع با این فیلمنامه به سیموندز و جوپ این فرصت داده شده که نقش‌های خود را واقعاً بسازند و هر دو نیز فوق‌العاده قوی هستند. البته باید به این لیست کیلیان مورفی درخشان را نیز اضافه کنید. شخصیت امت، یک افزودنی برجسته برای این فرنچایز است، مردی دلسوز و در عین حال مُبهم که عملاً به عنوان شخصیت در سایه به بدل کرازینسکی تبدیل می‌شود. خلق این شخصیت به گونه‌ای است که تقریباً می‌توانید شک کنید که کرازینسکی از کشتن شخصیت خودش پشیمان است. بنابراین فیلم «A Quiet Place Part II» یکی از بهترین گروه‌های بازیگری امسال را دارد که شایسته ستایش و تمجید هستند.
باید توجه داشته باشید در این فیلم همه چیز بزرگتر است. گاهی اوقات این می‌تواند مانعی بزرگ برای پیشرفت یک فیلم باشد، چرا که بودجه زیاد ذهن هر کارگردانی را به چالش خواهد کشید اما در اینجا اینگونه نیست. برای مثال در فیلم قبل به واسطه بودجه محدود نمایش هیولاهای فیلم به شکلی حرفه‌ای و نامحسوس انجام میشد که به لحن تنش آفرین فیلم نیز کمک می‌کرد؛ اما در این فیلم گرچه کارگردان به واسطه بودجه بزرگتر، بیشتر اوقات آنها را به نمایش می‌گذارد، اما بازهم این موجودات به همان اندازه تهدیدکننده و کابوس آور هستند.
جلوه‌های بصری نیز خیره کننده است و کیفیت آن با حمله این هیولاهای گروتسک به ترس و وحشت کار می‌افزاید. بنابراین فیلم «A Quiet Place Part II» از دیدگاه سینمایی و فنی دارای یک منظره هیجان انگیز است، منظره‌ای که کمک می‌کند تا این دنباله بسیار بالاتر از فیلم‌های هیولایی مدرن قرار گیرد. یکی از موارد فنی به شدت شاخص این قسمت طراحی صدا پیچیده و همه‌جانبه آن است. منظره شنیداری فیلم به گونه‌ای ابتکاری مهندسی شده که از کمترین صدا برای ایجاد تنش نهایت استفاده را می‌کند. به طور کلی دیدگاه جان کرازینسکی به عنوان نویسنده و کارگردان به طرز تکان دهنده‌ای خوب است. در واقع جهان سازی به خوبی اداره می‌شود، زیرا او با باورپذیری داستان را گسترش می‌دهد.
در نتیجه باید گفت: فیلم A Quiet Place Part II دنباله‌ای جسورانه، احساسی و ترسناک است. و این اغراق را ببخشید، اما این یکی از بهترین دنباله‌های ترسناکی است که با تمایلات اکشنش، من از دیدن آن لذت برده‌ام. تغییرات چشمگیر بین ژانرها، بازیگران درخشان و کارگردانی که ظاهراً درک کاملاً واضحی از ایجاد تعلیق دارد، همه دست به دست هم داده‌اند تا شما یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک سال را را داشته باشید. بنابراین بله، من این دنباله باورنکردنی را به شدت توصیه می‌کنم، پس به دنبال دیدن هرچه سریعتر یک مکان ساکت ۲ باشید.
