در قانون طبیعت هر عمل با یک عکس‌العمل روبرو می‌شود. بنا بر همین قانون در فیلم Riders of Justice یک دوچرخه دزدیده شده زنجیره‌ای از حوادث را به وجود می‌آورد که منجر به شکل‌گیری یک تراژدی، خشونت و همچنین آشتی و صلح طلبی می‌شود. بنابراین، اگر دوست دارید هیجانات انتقام جویی، کُنش‌های هوشیارانه و اکتشافات عمیق احساسی را در یک فیلم کمدی واقعی و بنیادی داشته باشید، این اثر بهترین هدیه برای شما است. برای آشنایی بیشتر با فضای این اثر در ادامه با نقد فیلم Riders Of Justice همراه ویجیاتو باشید.
هر واقعه‌ای که اتفاق می افتد محصول میلیون‌ها میلیون واقعه قبل از آن است و با ترکیبی از راه‌هایی که حتی نمی‌توانیم درک کنیم منجر به پیامدهای بسیار دقیق می‌شود. بنابراین اگر سعی کنید چیزی را به علت اصلی خود بازگردانید، گیج خواهید شد. این ایده‌ای است که فیلم سواران عدالت با آن بازی می‌کند. کارگردان دانمارکی، آندرس توماس جنسن، در آخرین تلاش خود، این پارادوکس را استادانه دستکاری می‌کند و با ساختن یک داستان محزون از غم و اندوه، چیزی غیرقابل توصیف را در چیزی کاملاً انسانی پایه ریزی می‌کند.
به طور کلی فیلم «سواران عدالت» یا Riders Of Justice یک اثر انتقام محور از سینمای دانمارک است؛ البته نه از آن دست آثار انتقام جویانه کاملاً فرمولی که مملو از کلیشه هستند. اگر به پوستر این فیلم نگاه کنید، شما با یک مدس میکلسن اسلحه به دست مواجه خواهید شد که سَر و روی او رنگ و بوی یک اکشن بدون مغز را می‌دهد. اما به همان اندازه که این اثر شمایل یک فیلم اکشن را دارد، یک کمدی تاریک و یک ملودرام خانوادگی شیرین است. در واقع این فیلم یک جمع بندی جالب از ژانرها است که به بهترین شکل ممکن با هم ترکیب شده‌اند.
در فیلم «Riders Of Justice» یک ارتشی سرسخت و سه انسان عجیب پس از یک حادثه دلخراش در مترو، گرد هم جمع می‌شوند تا زمینه یک انتقام را آماده سازی کنند. مدس میکلسن در نقش مارکوس، یک سرباز سرسخت نظامی است که همسرش را در فاجعه قطار از دست داده و حالا مجبور است که دختر نوجوان خود را به تنهایی بزرگ کند. حالا در این میان گروهی از افراد باهوش، با خبرهایی مبنی بر اینکه فاجعه مهلک قطار یک حمله برنامه ریزی شده بوده نه یک تصادف، به او نزدیک می‌شوند. وقتی مارکوس متوجه صحت آماری حرف آن‌ها می‌شود، برای انتقام همسرش دست به کار‌های خشنی می‌زند.
همه ما غم و اندوه را به گونه‌ای اداره می‌کنیم. برای مثال برخی ترجیح می‌دهند علناً در مورد چگونگی تأثیر مرگ کسی بر خودشان با دیگران صحبت کنند، این در حالی است که عده‌ای دیگر ترجیح می‌دهند پس از وقوع یک حادثه تلخ چون مرگ نزدیکان، خود را حفظ کنند و منتظر باشند تا آن روزهای سخت کم رنگ شود. حالا مارکوسِ (مدس میکلسن) فیلم «Riders Of Justice» روش دیگری برای کنترل این احساسات نامطلوب دارد: او تمام وقت و انرژی خود را صرف اجرای انتقام و انتخاب خشونت در هر فرصتی می‌کند. حالا با این اوصاف آخرین فیلم کارگردان و نویسنده دانمارکی آندرس توماس جنسن بر روی غم و اندوه از دریچه انتقام تمرکز دارد.
«سواران عدالت» در ظاهر یک اکشن انتقامی به نظر می‌رسد که در لایه‌های یک کمدی تاریک پوشانده شده، اما آنچه در این فیلم واقعاً برجسته است، مولفه غم و اندوه آن است. غم و اندوهی که در سایه یک شخصیت سازی جذاب به صورت ریشه‌ای مورد واکاوی قرار می‌گیرد. بنابراین می‌توان این فیلم را ترکیبی کاملاً غیر قابل پیش بینی از ژانرهای مختلف با تأکید زیاد بر شخصیت دانست. از آنجایی که این مولفه چیزی است که این روزها در سینمای هالیوود به ندرت دیده می‌شود، پس ما به عنوان بیننده مجذوب همین شخصیت‌های دیدنی و دارای انرژی می‌شویم. البته لازم به ذکر است که اکثر جذابیت‌های ظاهری و باطنی این فیلم حاصل کار کارگردان ۴۹ ساله دانمارکی آندرس توماس جنسن است.
جنسن در کارنامه هنری خود پنج فیلم بلند و یک فیلم کوتاه ساخته است که در هر پنج فیلم بلند او مدس میکلسن نقش اصلی را بازی کرده؛ با این تفاسیر آن‌ها دی‌کاپریو و اسکورسیزی دانمارکی هستند، یک جفتِ خلاق که در این سال‌ها تمام خصوصیات یکدیگر را بدون مکث می‌شناسند. همین همکاری چند ساله یکی دیگر از مولفه‌های جذاب این اثر است که این درام اکشن جدید را به یک لذت واقعی تبدیل می‌کند. اما جدای این موضوعات؛ فیلمنامه هوشمندانه جنسن چیزی است که در اینجا تفاوت‌ها را رقم می‌زند. فیلمنامه‌ای که دارای فکر و پشتوانه است. سواران عدالت در واقع یک تحقیق تند و خنده‌دار از این گزاره است که هیچ کس واقعاً نمی‌داند در کجای این دنیا قرار دارد. همین مولفه فلسفی الگوی رفتاری شخصیت اصلی را شکل می‌دهد.
از طرف دیگر باید توجه کرد فیلم‌های سینمایی با توطئه‌های انتقام محور، این روزها با داشتن یک دوجین مثال به یک کالای عادی در بدنه سینمای استودیویی بدل شده‌اند، بنابراین جنسن با خردمندی این فرمول را انتخاب می‌کند، اما آن را با ویترینی از شخصیت‌های متفاوت و البته ژانرهای متفاوت ترکیب می‌کند تا نتیجه نهایی چیزی فراتر از یک اثر معمولی در ژانر اکشن باشد. در واقع جنسن به شما نشان می‌دهد که اگر با شخصیت‌های یک فیلم اصولی و با منطق برخورد کنیم، خود به خود همه چیز اثر رو به بهبودی می‌رود.
برای مثال سواران عدالت نوعی فیلم است که چهار مرد در راه نبرد سنگین با اسلحه در اتومبیل بحث می‌کنند که کدام یک از آن‌ها به درمان یا روانشناسی احتیاج دارد. چنین مفهوم طنزی به بهترین شکل در مرکز اصلی فیلم قرار گرفته و شخصیت‌ها را پویا‌تر کرده است. با این اوصاف، وقتی بتوانید کمی شخصیت‌های عجیب و غریب را بدون ایجاد سر و صدای زیاد وارد یک فیلم خونسرد کنید، نتیجه چیزی شبیه به «Riders Of Justice» می‌شود. کارگردان آندرس توماس جنسن با همین محتویات شیرین، فیلمی را به هم می‌بافد که پر از شوخ طبعی تاریک و عجیب است. تعداد کمی از کارگردانان می‌توانند از پس چنین افراطی برآیند، اما جنسن با سبک و سیاق خود این کار را انجام می‌دهد.
در پایان باید گفت: میکلسن و جنسن ثابت کردند که هنوز هم یک درام اکشن با رگه‌هایی از انتقام می‌تواند شما را بخنداند و سرگرم کند، خصوصاً زمانی که با مقداری DNA عجیب و غریب در خونش همراه باشد. سواران عدالت مملو از لحظات غیر منتظره و نمایش‌های پر شور است و این تصویر نادری است که به روانشناسی انتقام علاقه دارد، نه فقط اعمال خشونت آمیز. اگر قدر شخصیت‌های قوی، داستان سرایی جذاب، فیلمبرداری زیبا، کارگردانی فوق‌العاده و بازی‌های تأثیرگذار را می‌دانید، Riders of Justice می‌تواند گوهر نایاب شما باشد.
