آیا این چشمی در آسمان است که به ما دوخته شده؟ از نظر زیست‌ناختی نه، ولی به هر گونه، کاملا همانند یک چشم است که دارد ما را نگاه می‌کند.
این جرم به نام سحابی هلیکس خوانده می‌شود زیرا مانند این نیز هست که داریم از پایین به محور یک پیچار (هلیکس، پیچه، مارپیچ مخروطی یا استوانه‌ای) به بالا نگاه می‌کنیم.
اکنون پی برده‌ایم که سحابی هلیکس که در نگاه نخست ساده به نظر می‌آید، هندسه‌ی شگفت‌انگیز بسیار پیچیده‌ای دارد، با ساختارهایی مانند رشته‌های شعاعی و حلقه‌های گسترده‌ی بیرونی.
سحابی هلیکس یا چشم خدا (ان‌جی‌سی ۷۲۹۳) یکی از درخشان‌ترین و نزدیک‌ترین نمونه‌ها از سحابی‌های سیاره‌نماست. این گونه سحابی‌ها ابرهایی از گازند که در پایان زندگی ستارگان خورشیدسان پدید می‌آیند. هسته‌ی مرکزیِ بر جامانده‌ی ستاره که دارد به یک ستاره‌ی کوتوله‌ی سفید تبدیل می‌شود پرتوهایی آنچنان پرانرژی می‌گسیلد که باعث شده این لایه‌های گازی برافروخته و تابناک شوند.
یک سحابی سیاره‌نما نوعی سحابی گسیلشی است که از گاز و پلاسما تشکیل شده‌است این نوع سحابی‌ها پس از مرگ ستارگان به وجود می‌آیند. این نام از قرن هجدهم به وجود آمده‌است و هنگامی که به علت حلقوی بودن این سحابی‌ها(که خود به خاطر انفجار ستاره‌است) در تلسکوپ‌های ضعیف به شکل یک سیاره دیده و اشتباه گرفته می‌شد. مدت عمر این سحابی‌ها کوتاه و حدود ده هزار سال در مقابل با عمر چند میلیون سالهٔ ستاره است.
این تصویر در نورهای گسیلیده از اکسیژن (رنگ آبی) و هیدروژن (رنگ سرخ) گرفته شده و دستاورد ۷۴ ساعت نوردهی در مدت سه ماه است که به کمک یک تلسکوپ کوچک خانگی در حومه‌ی شهر ملبورن استرالیا انجام شده.
در نمای نزدیک و دقیقِ لبه‌ی درونی سحابی هلیکس گره‌های پیچیده‌ای از گاز دیده می‌شود که سرچشمه‌شان هنوز ناشناخته است.
منبع: apod.nasa، برگرفته از: یک ستاره در هفت آسمان
