شنیدن این خبر احتمالا برای بسیاری از هواداران تعجب برانگیز است. اما کوئنتین تارانتینو نویسنده و کارگردان برنده‌ی جایزه اسکار، روز جمعه در یک برنامه‌ی تلویزیونی درباره‌ی نکات متعددی گپ زد. او از انتشار رمان فیلم روزی روزگاری در هالیوود تا زندگی شخصی خود در اسرائیل و همچنین درباره‌ی آینده‌ی کاری‌اش نکاتی را گفت. او اذعان کرد بر این گفته‌ی خود که دهمین فیلمش آخرین آن‌ها خواهد بود، پایبند می‌ماند. تارانتینو که یک فیلم‌باز حرفه‌ای است گفت که در نقطه‌ای از حرفه‌ی خود قرار دارد که با توجه به تاریخچه‌ی فیلم‌سازی، می‌داند باید کار را خود را به پایان برساند.
تارانتینو بیان کرد: «پایان فوق العاده و محشری می‌شد اگر دان سیگل در سال ۱۹۷۹ بعد از فیلم فرار از آلکاتراز، به حرفه‌ی خود پایان می‌داد اما او دو فیلم دیگر خود، زخم عمیق (Rough Cut) و طلسم‌شده (Jinxed) را ساخت که به هیچ وجه به کیفیت کارهای قبلی نبودند.»
مجری برنامه با استناد به حرفه طولانی و موفق کلینت ایستوود، استدلال کرد که احمقانه است در اوج دوران کاری، تارانتینو، مدت زمان حرفه خود را بر اساس عملکرد سایر کارگردانان تعیین کند. تارانتینو هم اعتراف کرد که ایستوود از قاعده وی مستثنی است.
کوئنتین تارانتینو در برهه‌ای از زمان بیان کرده بود که در این فکر است تا اولین کار خود، فیلم مستقل و کلاسیک سگ‌های انباری محصول ۱۹۹۲ را به‌عنوان دهمین اثرش بازسازی کند.
حالا او گفت: «من مدتی به فکر بازسازی این فیلم بودم ولی الان نه. در واقع قبلا قصدش را داشتم ولی در حال حاضر این کار را نمی‌کنم.»
او در ادامه درباره‌ی این که حالا چه فکری در سر دارد، چیزی نگفت.
مجری همچنین درباره‌ی جنجال‌هایی که به دلیل حضور کم‌رنگ و کم‌دیالوگ مارگو رابی در فیلم روزی روزگاری در هالیوود به پا شده بود پرسید و تارانتینو گفت که ایدئولوژی از هنر مهم‌تر است و من بر اساس ایدئولوژی خود چنین تصمیمی گرفتم که فیلمی سرگرم‌کننده و جذاب بسازم. اگر چه قبول دارم که کار متفاوتی از لحاظ ژانر انجام نداده‌ام، چرا که اگر به دهه ۴۰ نگاهی بیاندازید، پر از فیلم‌های نوآر با زمینه تاریک و این‌چنینی است.
آخرین فیلم تارانتینو «روزی روزگاری در هالیوود» است که برای نخستین بار در جشنواره‌ی کن ۲۰۱۹ روی پرده رفت و با بودجه‌ای ۹۰ تا ۹۶ میلیون دلاری به فروشی بالغ بر ۳۸۹ میلیون دلار رسید و در نودودومین دوره‌ی جوایز اسکار هم در ۱۰ شاخه نامزد شد که در نهایت توانست جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای پیت و جایزه‌ی اسکار بهترین طراحی صحنه را کسب کند. به همین خاطر چنین فیلمی را می‌توان پایانی آبرومند برای یک فیلم‌ساز موفق دانست. تارانتینو اغلب فیلم‌های آخر کارگردان‌ها را وحشتناک می‌داند و در این باره گفته: «چه کارگردانان دوران طلایی هالیوود که در دهه‌ی شصت و هفتاد آخرین فیلمشان را ساختند و چه فیلم‌سازان جدیدتر که در دهه‌ی نود آخرین آثارشان را ساختند، عملکرد ضعیفی داشتند. مثلا آرتور پن کارگردان «بانی و کلاید» آخرین فیلمش «پن و تِلر کشته می‌شوند» است. بگذارید این‌طور بگویم که یک پایان خوب برای کارنامه‌ای قابل قبول، بسیار نایاب است.»
منبع: Hollywoodreporter
