صفحه‌ی کهکشان راه شیری از میان این چشم انداز زیبا و پیچیده‌ی کیهانی می‌گذرد. این نمای تلسکوپی پهنه‌ای از آسمان به گستره‌ی ۱۶ درجه را در لبه‌ی شمال باختری صورت فلکی بادبان نشان می‌دهد. این تصویر از پیوند ۲۰۰ نمای جداگانه درست شده و رشته‌های برافروخته‌ی پسماند ابرنواختر بادبان را نشان می‌دهد، ابرهایی رو به گسترش که از مرگ انفجاری یک ستاره‌ی بزرگ (ابرنواختر) به جا مانده.
نور ابرنواختری که این ابر را پدید آورد حدود ۱۱۰۰۰ سال پیش به زمین رسید. این رویداد سهمگین به جز این رشته‌های گازی که در اثر ضربه‌ی انفجار برانگیخته و برافروخته شده‌اند، هسته‌ی چرخان و به شدت چگال ستاره‌ی منفجر شده را هم به جای گذاشته که به نام تپ‌اختر بادبان شناخته می‌شود. پسماند ابرنواختر بادبان با ۸۰۰ سال نوری فاصله از زمین، خودش در دل پسماند‌های یک ابرنواختر کهن‌تر به نام سحابی گام (GUM) جای گرفته است.
در این نمای موزاییکی گسترده چند جرم دیگر هم دیده می‌شود، از جمله سحابی‌های گسیلشی و بازتابی؛ خوسه های ستاره‌ای و یک سحابی چشمگیر به نام سحابی مداد.
منبع apod.nasa، برگرفته از یک ستاره در هفت آسمان
