مایکل مان بدون شک سلطان ژانر نئونوآر آمریکایی است. تماشای اولین تجربه کارگردانی او با عنوان Thief در سال ۱۹۸۱ برای هر کسی که بخواهد ذره ای ژانر نوآر و نئونوآر را درک کند یک تجربه لازم و ضروری است. فیلم های Manhunter و Heat که کمی از کانون نوآر کلیشه ای دور شدند نشان دادند که مان در به تصویر کشیدن روایت های پیچیده و ارائه داستان های جنایی تو در تو با سبک خاصی که درک داستان را آسان می ساخت، مهارت دارد. مان از مبهم کردن خطوط بین آدم های خوب و آدم های بد و اجتناب کردن از پایان های خوش برای نشان دادن تراژدهای واقعی تر، لذت می برد. همه این عناصر در فیلم Collateral به تصویر کشیده شدند، یک فیلم به ناحق نادیده گرفته شده که از آن پارانویا و اضطراب می بارد.
و برای هر کسی که همیشه می خواسته بداند آیا چیزی شیطانی و ترسناک در زیر آن لبخند ملیح تام کروز و نگاه خیره بیروحش پنهان شده استّ، این فیلم بهترین گزینه بود و تماشای بازی او در نقش شخصیت شرور وینسنت بسیار هیجان انگیز است. مان در این فیلم، در واقع تریلر جنایی خود را به یک فیلم جاده ای تبدیل می کند، زمانی که وینسنت یک راننده تاکسی لس آنجلس (با بازی جیمی فاکس که باعث شهرت او شد) مجبور می کند از یک قتلگاه به قتلگاه دیگر ببرد. Collateral فیلمی تکان دهنده اما جذاب است که مان برخی از منحصربفردترین استراتژی های فیلمسازی خود در ژانر نئونوآر را در آن پیاده سازی کرده است.
