فیلم Memento ساخته کریستوفر نولان یک فیلم نئونوآر به معنای واقعی کلمه است. این فیلم نه تنها غیرقابل اعتمادترین راوی تاریخ را در خود دارد- یک بازرس بیمه مبتلا به اختلال فراموشی پس از حادثه- بلکه ترکیبی از سکانس های با ترتیب زمانی قابل درک و با نظم برعکس است که این اطمینان را حاصل می کند که تمامی سرنخ هایی که در تمام روایت پخش شده اند در نهایت به یک افشاگری تکان دهنده، روشنگرانه و راضی کننده منتهی شوند. و همچنان، سبک روایی غیرخطی نولان شبیه یک تردستی یا فریب، مانند آنچه در فیلم های کوئنتین تارانتینو می بینیم، به پایان نمی رسد.
این سبک روایی امکان تلنبار شدن چیزهای حواس پرت کن با نهایت تاثیر را فراهم کرده و نتیجه نیز چیزی است که کاملاً مخاطب را راضی می کند. مخالفان و منتقدان Memento می گویند که این فیلم اسب مسابقه ای با تنها یک ترفند و تکنیک است که بعد از یک بار تماشا جذابیت خود را از دست می دهد اما همانطور که در مورد هر فیلم رازآلود فوق العاده ای صدق می کند، بخشی از جذابیت به تماشای مجدد فیلم و درک تمام سرنخ ها و افشاگری هایی که ممکن است در بار اول تماشا ندیده باشد، مربوط می شود. در کنار همه جذابیت های فیلم، بازی های بی نقص گای پیرس و کری-آن ماس بیش از پیش باعث می شود شما به تماشای چند باره این فیلم ترغیب شوید.
