وقتی برای اولین بار Despicable Me را دیدم، از آن لذت بردم، اما انتظار نداشتم که دو دنباله دیگر، دو اسپین آف ببینم. محبوبیت تسلیم ناپذیر سریال بر همگان حاکم است و بدون شک با نگاه بدبینانه بسیاری در میان منتقدان مواجه شده است. اما آنها را دوست داشته باشید یا از آنها متنفر باشید، آن مینیون های زرد نمادین هستند. و چرا از آنها متنفر هستید؟ آنها مانند کارتون های گذشته تام و جری یا لونی تونز بسیار دوست داشتنی و با شکوه احمقانه هستند.
Minions: The Rise of Gru هفت سال بعد از وقایع دیوانه وار قسمت قبلی، احتمالاً در سال ۱۹۷۵ بازمی گردد، زیرا گرو جوانتر (استیو کارل) و عواملش در بین تلاش برای درخواست برای پیوستن به گروه ابرشرور Vicious Six برای دیدن آرواره ها به سر می برند.
اسکارلت اورکیل در فیلم قبلی یک تبهکار فوق‌العاده بود. در اینجا چندین آنتاگونیست از جمله بل باتم (Taraji P Henson) شیفته دیسکو، راهبه کمتر مقدس (لوسی لاولس)، زائده سخت پوستان، ژان کلود (ژان کلود ون دام، گدیت؟)، و Svengeance نامِ خنده‌داری را می‌بینیم (دولف لوندگرن)، یک سوئدی اسکیت سوار. ابرشرور دیگر، دوچرخه‌سوار وایلد ناکلز (آلن آرکین)، گرو را زیر بال خود می‌گیرد تا جلوه‌ای سرگرم‌کننده داشته باشد.
کارگردان، کایل بالدا، با تعداد زیادی جوک‌های جذابی که هنگام تماشا نباید پلک زد، به خوبی بر انیمیشن تسلط دارد. ارجاعات فیلم به همه چیز از جیمز باند گرفته تا جن گیر و… به وفور وجود دارد. نکات برجسته شامل یک مونتاژ آموزشی خنده دار کونگ فو با یک متخصص طب سوزنی (Michelle Yeoh) و تلاش مینیون ها برای پرواز یک هواپیمای مسافربری تجاری به سانفرانسیسکو از طریق یک سری مانورهای هوایی بداهه است که تعریف جدیدی از “بال زدن آن” ارائه می دهد.
Minions: The Rise of Gru قرار نیست مسیر سینما را تغییر دهد. نه پیشگامانه است و نه فیلمی که کسی باید عجله کند و ببیند. با این حال، آنچه که هست، فیلمی عمیقاً گنگ است که برای ۹۰ دقیقه خنده فراوان را فراهم می کند. طرفداران سریال بدون شک آن را راضی کننده خواهند یافت.
