پر یکی از خارق العادهترین چیزهای تولید شده توسط یک حیوان هست. با ترکیبات پیچیده خودشان واقعا زیبا هستند در ساختارشان، واقعا ظریف هستند و در عین حال به اندازه کافی قوی هستند تا بتوانند یک پرنده را صدها متر بالای زمین، نگه دارند. مانند همه چیز دیگر در طبیعت، پر هم میلیون‌ها سال پیش فرگشت یافته است و به مدل امروزی جدید تبدیل شدهاست. ممکنه تصور کردنش سخت باشه که این فرگشت چطور شکل گرفته اصلا در میانه‌های راه، پر چه شکل و فرمی داشته؟
فایدۀ یک تک بال چیست که با نیمه- پرهایی پوشانده شده؟ با استفاده از علم، ما الان میدانیم که که پرندهها همان دایناسورهای زنده هستند میتوانید شباهت زیادشان را از روی استخوان بندیشان هم ببینید. جزئیات آناتومی بعضی از دایناسورها با پرندهها مشترکه، جزئیاتی مثل استخوان جناق سینه که در گونه‌های دیگر وجود ندارد. و در اوخر دهۀ نود دیرینهشناسان کم کم شروع کردند به کشف دلایل محکمی برای تایید این نظریه که: دایناسورهایی پیدا شدند که مقداری پر هنوز در بدنشان باقی مانده بود. و از آن زمان تا به حال، دانشمندان چندین گونه از دایناسورها را یافته‌اند که باقی مانده‌هایی از پر هم داشته‌اند. برخی از آنها به کوچکی کبوترها بودند و برخی دیگر به بزرگی یک اتوبوس مدرسه اگر به شباهت آنها روی درخت خانوادگیشان نگاه کنید، فرگشت پرها آنقدرها هم غیر ممکن به نظر نمی‌رسد. دورترین فامیل پردار پرندهها پرهایی صاف همانند سیم یا کابل داشتند بعد این سیم ها کم کم از هم جدا شدند، و شاخه‌های ساده‌ای ایجاد کردند.
در بسیاری از اجداد دایناسورها، این پرهای ساده، فرگشت یافتند و پیچیده‌تر شدند که مشابهشان را در پرنده‌های امروزی میتوانیم ببینیم. هم زمان پرها بر روی تمام بدن دایناسورها گسترش یافتند از تکه‌های پراکندۀ کرکی به پرهای تزئینی و زیبای حجیم تبدیل شدند که به پایین‌تر و بر روی پاهایشان هم گسترش یاففتند. بعضی از فسیل‌ها حتی حاوی مولکول‌هایی از رنگ پرها بودند. آنها طیف زیبایی از رنگ‌ها را نشان می‌دهند” صیقلی، پرهای زینتی تیره، باقی مانده‌های کلاغ‌ها، خطوط یک درمیان سیاه و سفید، یا لکه‌های قرمز روشن. بعضی از دایناسورها تاج‌های بلندی بر روی سرشان داشتند و بعضی دیگه پرهای بلند و درازی بر روی دمشان داشتند. خُب، هیچکدوم از این دایناسورها نمیتوانستند از پرهاشون برای پرواز استفاده کنند بازوهایشان زیادی کوتاه بود و باقی اعضای بدنشان هم زیادی سنگین بودند. اما، پرندهها از پرهایشان فقط برای پرواز استفاده نمی‌کنند نوعی پرنده به اسم ابیا از پرهایش برای همرنگ شدن با پس زمینه جنگل استفاده می‌کند یک شترمرغ با باز کردن بال‌هایش بر روی لانه‌اش سایه‌بانی برای بچه‌هایش میسازد.
یک طاووس پرهای خارق‌العادۀ دمش را به نمایش می‌گذارد تا طاووس‌های ماده را جذب کند. پرها می‌توانستند مشابه این خاصیت‌ها و عملکردها را هم برای دایناسورها داشته باشند. اینکه دایناسورهای پردار دقیقا چه زمانی و چگونه شروع به پرواز کردند هنوز مقداری ناشناخته است. ولی اگه یک دایناسور کوچک بازوهایش را بالا و پایین کرده و در سراشیبی دویده باشد، پرها می‌توانستند به صورت نیروی کمکی برای دویدن سریعتر بهش کمک کنند. این واقعیت سادۀ فیزیکی ممکن است منجر به فرآیند فرگشت بازوهای طولانیتر شده باشد که به آنها کمک می‌کرده سریعتر بدوند و حتی مسافت‌های کوتاهی را در هوا بپرند. و در نهایت بازوهایشان به صورت بال گسترش یافته است. فقط آن زمان، شاید حدود ۵۰ میلیون سال پیش بعد از فرگشت (تکامل) اولین پرهای سیم شکل، آن دایناسورها با کمک پرهایشان به آسمان برده شدند.
