این پست حاوی هیچ اسپویلری در مورد خود فیلم نیست، زیرا – برخلاف نقدهای سنتی – به هیچ جزئیاتی در مورد داستان گفته شده در فیلم یا رویداد خاصی که در آنجا رخ داده اشاره نمی کند.
این پست در مورد احساساتی است که تاپ گان ماوریک در من برانگیخت زیرا من اولین تاپ گان را ۳۶ سال پیش تماشا کردم.
اگر اخیراً اولین تاپ گان را دیدید قبل از تماشای Maverik، یا به سادگی این فیلم را در چند سال گذشته تماشا کرده اید، این پست ممکن است برای شما مناسب نباشد، زیرا برخی از بازتاب های شخصی ممکن است زمینه مشترک لازم برای قدردانی را پیدا نکنند. .
با وجود این سلب مسئولیت، اگر هنوز با من هستید، بیایید به آن بپردازیم.
من ۱۷ ساله بودم که اولین تاپ گان در سال ۱۹۸۶ به سینماها آمد. در مورد کشورهای دیگر اطلاعی ندارم، اما در ایتالیا این فیلم به یک کالت تبدیل شد و سهم خود را روی جوانانی که مجذوب این شخصیت شده بودند، داشت. نه تنها از نظر سنی، بلکه از نظر انرژی و تمایل به موفقیت، در حالی که با “شیاطین” خودمان سر و کار داریم، به ما نوجوانان بسیار نزدیک است. پیت میچل غیرعادی، موفق و جذاب در آن زمان برای بسیاری از ما تبدیل به نمادی شد.
۳۶ سال بعد، این شخصیت بازمی‌گردد. همانطور که داستان شروع به باز شدن می کند، پیت میچل مجبور می شود آنچه را که از دوران تحصیلش در مدرسه تاپ گان اتفاق افتاده خلاصه کند و به نوعی خود را درگیر همان نوع تفکر می کنم.
و بعد به من ضربه زد.
لحظه ای که دوربین روی عکس های گرفته شده در آن زمان تمرکز می کند، به طرز دردناکی یادآوری می کنم که ۳۶ سال خونین گذشته است.
احساس می‌کنم وقتی این عکس‌ها گرفته شد، وقتی این لحظات خاص از زندگی این جوان‌ها ثبت شد، واقعاً «آنجا» بودم. در آن زمان می‌توانستم خودم را به معنای واقعی کلمه از لحاظ فیزیکی با آنها ببینم… زیرا در لحظه‌ای که فیلم اولین بار اکران شد، با آنها بودم (در سینما).
از این لحظه به بعد فیلم به یک ترن هوایی احساسی تبدیل می شود که در آن گذشته و حال، تصمیمات گرفته شده و فرصت های از دست رفته همراه با تأمل در مورد رویاهای گذشته و دستاوردهای واقعی با هم شروع به رقصیدن می کنند.
پیت میچل قربانی “ماوریک” بودنش شده است… او آنچه را که “می توانست” انجام دهد را انجام نداد… من چطور؟ به خودم چه جوابی بدهم؟ من از سال ۱۹۸۶ چه چیزی از زندگی ام ساخته ام؟
مطمئن نیستم این پیوند عاطفی با شخصیت اصلی فیلم توسط جری بروکهایمر و سایر تهیه‌کنندگان به دقت ایجاد شده است یا اینکه این فقط توانایی خودم است که بخش‌هایی از مغزم را که فیلتر می‌کنند و از آنچه که بوده فاصله می‌گیرم خاموش کنم. طرح ریزی شده، اجتناب از هرگونه تداخلی مانند: این فقط یک فیلم است، ممکن نیست، معقول نیست، قابل قبول نیست، … و غیره …
حقیقت این است که این فیلم در چندین موقعیت واکنش احساسی شدیدی را ایجاد می کند که در آن معضلات پیت میچل به خود من تبدیل می شود، البته در زمینه خودم، زیرا من یک خلبان جنگنده نیستم. اما سوالات همچنان مناسب و قانونی هستند.
حتی رابطه بین ماوریک و Rooster محرک های خاص خود را در بخش روابط “پدر و پسر” ارائه می دهد. من بیشتر از این به این موضوع نمی پردازم، بنابراین فیلم را برای کسانی که ممکن است هنوز آن را ندیده اند اسپویل نکنم. اگر هنوز در حال خواندن این پست هستید، فکر می‌کنم می‌توانید با آنچه اکنون می‌خواهم بگویم ارتباط برقرار کنید.
اما ترن هوایی احساسی هنوز تمام نشده است.
برای من یک دنباله شدید احساسی دیگر در این فیلم وجود دارد … آن رابطه ماوریک با مرد یخی است، زیرا اتفاقی که برای وال کیلمر واقعی افتاد، سایه واقعاً غم انگیزی بر شخصیت خیالی که در فیلم اول نیمه خدا بود، انداخت. این بار می دانم که درست است، این بار تخیلی نیست … زندگی واقعاً ضربه فوق العاده ای به بازیگر وارد کرد، وقتی به شما یادآوری می شود که او در آن زمان چگونه بوده و اکنون چه شده است، حس غم و اندوه را تقویت می کند.
من نمی توانم با اطمینان بگویم که چند بار در طول این فیلم اشک ریختم … که به این معنی نیست که از آن لذت نبردم … برعکس، بسیار از آن قدردانی کردم.
