از ۶۰ سال پیش که اولین فضانورد به فضا رفت، بیش از ۵۰۰ نفر از جو زمین خارج شده‌اند! آن‌ها در زمان‌های متفاوتی در فضا زندگی و کار کرده‌اند اما هیچکس در آن‌جا متولد نشده است. چه می‌شد اگر شما اولین نوزاد فضایی متولد شده در ایستگاه فضایی بودید؟ چه می‌شد اگر بدن شما در میکروگرانش رشد پیدا می‌کرد؟ آیا می‌توانستید اقوامتان را در سیاره زمین ملاقات کنید؟ در ادامه با ویوین و داستان نوزاد متولد شده در ایستگاه فضایی همراه باشید.
متولد شدن در فضا چه تفاوت‌هایی دارد؟ گرانشی نیست؟ خب در واقع، گرانش در ایستگاه بین‌المللی فضایی نود درصد قدرت گرانش سطح زمین را دارد. پس چرا فضانوردان را شناور می‌بینیم؟ چون در واقع آن‌ها در حال سقوط هستند. اجازه دهید توضیح دهم.
گرانش زمین در حال پایین کشیدن ایستگاه فضایی بین‌المللی است اما این ایستگاه با سرعت زیادی در حال حرکت است، با همان سرعتی که زمین در حال چرخش در زیر آن است. ایستگاه فضایی دائما در حال سقوط به سمت زمین است اما هرگز به آن برخورد نمی‌کند. سقوط آزاد دلیل میکروگرانش است و باعث شناور شدن فضانوردان می‌شود. بنابراین بی‌وزن متولد شدن چگونه است؟
قبل از رفتن به سراغ تولد، بیایید بگوییم هیچکس ارتباط جنسی در ایستگاه فضایی نداشته است چه برسد به بچه‌دار شدن! تجربه‌ی خوبی نخواهد بود. مایعات در میکروگرانش متفاوت عمل می‌کنند. ممکن است گردش خون برای به ارضا رساندن خود یا همسرتان نداشته باشید. عرق، بدنتان را فراخواهد گرفت و خیس و چسبان خواهید بود و آن هم به شرطی که بدانید چطور همسرتان را به سمت دیگری پرت نکنید. بچه‌دار شدن کاملا مشکل دیگری‌ست. علاوه بر فضایی با گرانش کم تشعشعات زیادی در فضا وجود دارد که می‌توانید بر تعداد اسپرم‌های مرد تاثیر بگذارد و حتی باعث ناباروری شود و ما دقیقا نمی‌دانیم که شرایط فضا چه تغییراتی بر جنین انسان خواهد گذاشت. اما اجازه دهید تصور کنیم که مادر حامله‌ی شما برای تولدتان به ایستگاه فضایی رسیده است. خود سفر فضایی برای مادر شما به اندازه کافی سخت خواهد بود. خروج شما از بدن وی بدون وجود گرانش آسان نخواهد بود. اگر بتوانید از رحم خارج شوید، فضایی با گرانش کم بر روی سیستم‌های بدن شما در طی رشد تاثیر خواهد گذاشت. از جمله رشد عضلانی و بینایی.
زمانی که فضانوردان بالغ در ایستگاه فضایی کار می‌کنند تراکم استخوان‌هایشان با نرخ ۱ درصد در ماه کاهش پیدا می‌کند. چون شناور شدن در فضا تلاش خاصی نمی‌خواهد. قدرت عضلانی آن‌ها نیز تحلیل می‌رود. اکنون، از آن‌جایی که راهی برای مجبور کردن کودک برای دویدن بر روی تردمیل برای شکل گیری عضلاتش نیست، با رشد شما در ایستگاه فضایی، اسکلت شما بدشکل خواهد شد. قلب شما ضعیف عمل خواهد کرد. زیرا هیچ وقت در برابر گرانش زمین کار نکرده است. سپس تشعشعات فضایی وجود دارد که باعث افزایش احتمال سرطان، اختلال عملکرد قلب و سیستم مرکزی اعصاب و مشکلات بینایی می‌شود.
اگر از پس همه این‌ها نجات پیدا کنید و به زمین سفر کنید قادر به راه رفتن یا حفظ تعادل خود نخواهید بود. همچنین برای برقراری تعامل با انسان‌های روی زمین دچار کشمکش خواهید شد زیرا که تمام عمر خود را در فضایی کوچک گذرانده‌اید. تا زمانی که کسی شبیه‌ساز گرانش را اختراع کند و بتوان میدان گرانشی مصنوعی در ایستگاه فضایی ایجاد کرد، احتمالا نباید به فکر بچه‌دار شدن در فضا باشیم. اما زمانی که این اتفاق رخ دهد فکر می‌کنید چه مدت طول می‌کشد تا به یک تمدن کهکشانی تبدیل شویم؟ سوالی که شاید در دیگر مطالب ویوین بتوانید بخوانید.
