هنر خنداندن با تصویر. ژاک تاتی استاد انجام این کار بود. او می‌توانست حرکت یک شخصی از در اتاق به سمت در خانه را تبدیل به دلیلی برای شکل‌گیری یک لبخند بزرگ روی صورت مخاطب کند. این فیلم‌ساز خلاق، مدام شخصیت‌های خود را در موقعیت‌هایی آشنا و قابل درک برای انواع‌واقسام بینندگان می‌گذشت و طوری آن‌ها را با موانع فیزیکی به چالش می‌کشید که نتوانیم جلوی خنده‌ی خود را بگیریم.
اما قدرت کمدی او به‌معنی محدود شدن سینمای وی به خلق خنده‌های به یاد ماندنی نیست. برای نمونه در همین فیلم Monsieur Hulot’s Holiday می‌توان با دغدغه‌های اجتماعی زیادی مواجه شد؛ با تلاش یک انسان برای جا افتادن در بخش‌هایی از جامعه که قبلا شانس حضور در آن‌ها را نداشت. مصنوعی به نظر آمدن بسیاری از رفتارها دربرابر مصنوعی بودن بسیاری از رفتارهای دیگری که واقعی به نظر می‌رسند، به زیبایی نشان می‌داد که چه‌قدر فیلم Les Vacances de Monsieur Hulot کمدی خود را روی پایه‌واساس محکمی بنا کرده است. اصلا شاید ما به این دلیل انقدر به کمدی‌های تصویرمحور قدرتمند می‌خندیم که با آن‌ها تعداد بی‌شماری از اداهای انسان‌ها در روزمره را به یاد می‌آوریم.
