اینجا نمایی از برخی چیزهایی که در نیمکره‌ی شمالی زمین دیده می‌شود نشان داده شده. تصویر را صفحه‌ی یک ساعت پنداشته و با عقربه‌های آن (ساعتگرد) پیش می‌رویم: رویدادهای آغاز زمستان در سمت چپ نشان داده شده‌اند و هر چه به سمت راست برویم، زمان بیشتری می‌گذرد، تا در سمت راست به رویدادهای پایان زمستان می‌رسیم.
اجرام نزدیک‌تر به زمین، به نقاشی پایین صفحه نزدیک‌تر نشان داده شده‌اند- البته آدم درون این نقاشی یک تلسکوپ دارد ولی تقریبا همه‌ی اجرامی که از آنها نام می‌بریم بدون تلسکوپ هم دیده می‌شوند. مانند همه‌ی فصل‌های سال، صورت‌های فلکی با نظمی سالانه پدیدار می‌شوند، و باز هم مانند هر سال، بارش شهابی دوپیکری (جوزایی) در نیمه‌های دسامبر (اوایل دی) به اوج می‌رسد. همچنین مانند همیشه، در زمان‌هایی پس از غروب آفتاب می‌توان ایستگاه فضایی بین‌المللی را که دارد از آسمان می‌گذرد مانند نقطه‌ای روشن و متحرک ببینیم. پدیده‌ی کمتر رایجی هم در آغاز ژانویه (نیمه‌های دی) چند بار رخ می‌دهد و در چند مورد، ماه تقریبا از جلوی چند سیاره می‌گذرد [فروپوشانی یا اختفا].
مهمان زمستان امسال دنباله‌دار ۴۶پی/ویرتنن -که اکنون روشن شده- خواهد بود. این گلوله یخی گل‌آلود ۱.۲ کیلومتری در ۱۶ دسامبر (۲۵ آذر) به فاصله‌ی ۱۱.۵ میلیون کیلومتری زمین (۳۶ برابر فاصله‌ی ماه) می‌رسد و به احتمال بسیار در چند هفته‌ی آغاز زمستان برای چشم نامسلح دیدارپذیر خواهد بود.
منبع: apod.nasa، برگرفته از یک ستاره در هفت آسمان
