در این نمای نزدیک کیهانی، ژرفای درون سحابی روح را می‌بینیم. ابرهای تیره و کدر غبار که لبه‌هایی از گازهای برافروخته دارند به نام آی‌سی ۱۸۷۱ شناخته می‌شوند. این میدان دید تلسکوپی حدود ۲۵ سال نوری پهنا دارد و تنها بخش کوچکی از سحابی‌های بسیار بزرگ‌ترِ قلب و روح را می‌پوشاند.
این مجموعه‌ی ستاره‌ساز با فاصله‌ی برآوردشده‌ی ۶۵۰۰ سال نوری از زمین، درون بازوی مارپیچی برساووشِ کهکشان راه شیری جای داشته و در آسمان سیاره‌ی زمین در راستای صورت فلکی ذات‌الکرسی (خداوند اورنگ) دیده می‌شوند. خود ابرهای چگال آی‌سی ۱۸۷۱ در اثر بادها و پرتوهای پرانرژی ستارگان بزرگ و جوانی که درونشان به دنیا آمده تراشیده شده و به این پیکره در آمده‌اند. این بادها و پرتوها به فشرده شدن ابرها انجامیده و ستاره‌زایی‌های تازه را به راه انداخته‌اند.
بازوی برساووش (به انگلیسی: Perseus Arm) یکی از دو بازوی مارپیچی بزرگ کهکشان راه شیری است. بازوی سپر-قنطورس نیز بازوی مارپیچی بزرگ دیگر این کهکشان است. شعاع بازوی برساووش شعاعی در حدود ۱۰/۷ کیلوپارسک است. پنداشته می‌شود که بازوی شکارچی که منظومهٔ خورشیدی و زمین در آن واقع‌اند، در بازوی برساووش قرار دارد.
این تصویر به طور عمده به رنگ سرخ دیده می‌شود که رنگ ویژه‌ی نور گسیلیده از گازهای برافروخته‌ی هیدروژن است.
روح سرخ ملکه
“روح ملکه ی اتیوپی” ستاره می آفریند.
دقیق تر بگوییم، یک منطقه ی ستاره زایی گسترده به نام سحابی روح وجود دارد که آن را می توان در صورت فلکی ملکه‌ی افسانه ای اتیوپی، کاسیوپه (ذات الکرسی، خداوند اورنگ) مشاهده کرد. کاسیوپه در اسطوره های یونان باستان به عنوان همسر خودبین و سرکش پادشاهی که مدت ها پیش بر سرزمین های پیرامون بالای رود نیل فرمان می راند شناخته می شود.
ذات‌الکُرسی، خداوند کرسی یا کاسیوپیا (به انگلیسی: Cassiopeia)، از صورت‌های فلکی است که در نیم‌کره شمالی زمین دیده می‌شود. پیکر Wشکل این صورت فلکی به آسانی قابل مشاهده است. دو ستارهٔ انتهایی آن راهنمای خوبی برای پیدا کردن اسب بزرگ است. ذات‌الکرسی نخستین بار توسط عبدالرحمان صوفی رازی با چشم غیرمسلح رصد شد و مورد مطالعه قرار گرفت. ذات‌الکرسی به معنی دارنده کرسی است.
کاسیوپیا (Cassiopeia,Cassiepeia) (کاسیوپه هم گفته شده است) بنا به روایت اساطیر یونانی، همسر سفیوس پادشاه اتیوپیا پادشاه اتیوپیا و مادر آندرومدا به شمار می‌رود.
در سحابی روح (IC ۱۸۴۸) چندین خوشه ی ستاره ای باز وجود دارد، همچنین یک چشمه ی بزرگ پرتوهای رادیویی به نام W۵، و حباب های تهی شده ی غول پیکری که در اثر وزش بادهای نیرومند از ستارگان جوان و پرجرم پدید آمده اند.
فاصله ی این سحابی گسیلشی (نشری) از زمین ۶۵۰۰ سال نوریست و پهنایش هم به حدود ۱۰۰ سال نوری می رسد. معمولا در عکس هایی که از سحابی روح گرفته می شود، آن را به همراه همسایه ی کیهانیش، سحابی قلب (IC ۱۸۰۵) می بینیم. سحابی قلب یا IC۱۸۰۵ یک سحابی گسیلشی در صورت فلکی ذات‌الکرسی است و در بازوی برساوش در کهکشان راه شیری قرار دارد.
تصویر بالا بیشتر به رنگ سرخ است زیرا برای گرفتن آن فیلتری به کار رفته که تنها نورِ گسیلیده از گاز برانگیخته ی هیدروژن با رنگ ویژه ی سرخ را نشان می دهد.
سحابی قلب و سحابی روح
آیا قلب و روح کهکشان ما در صورت فلکی ذات الکرسی (خداوند اورنگ) جای دارد؟
شاید نه، ولی در جایی از این صورت فلکی است که می توان دو سحابی نشری درخشان به نام های “قلب و روح” را یافت. سحابی قلب که با نام رسمی IC ۱۸۰۵ شناخته می شود و در سمت راست بالای این تصویر بزرگنمایی شونده قرار دارد، شکلش یادآور نماد سنتی “قلب” است.
هر دو سحابی با نور سرخ هیدروژن برانگیخته و پرانرژی می درخشند. چندین خوشه ی ستاره ای باز جوان هم با رنگ آبی در گوشه و کنار تصویر به چشم می خورند، از جمله در مرکز دو سحابی. این دو سحابی با هم گستره ای نزدیک به ۳۰۰ سال نوری را می پوشانند و حدود ۶۰۰۰ سال زمان می برد تا نور از آن ها ها به ما برسد.
بررسی ستارگان و خوشه هایی مانند آن ها که در سحابی های قلب و روح وجود دارند بر چگونگی شکل گیری ستارگان پرجرم و اثر آنان بر محیط پیرامون متمرکز شده است.
سحابی قلب نیروی خود را از چه می گیرد؟
این سحابی بزرگ نشری (گسیلشی) با عنوان IC 1805، در کل همانند قلب انسان است. تابش شدید این سحابی در رنگ سرخ، از عنصر اصلی موجود در آن ناشی می شود: هیدروژن.
رنگ سرخ و نیز شکل بزرگ تر، همگی توسط گروهی کوچک از ستارگان نزدیک مرکز سحابی پدید آمده اند و با بزرگنمایی این تصویر “دامنه ی بسیار پویا” (HDR) که حدود ۳۰ سال نوری را پوشانده، بسیاری از آن ها را خواهیم دید. این خوشه ی باز ستاره ای شامل چند ستاره ی درخشان با جرمی نزدیک به ۵۰ برابر جرم خورشید، چندین ستاره ی کم نور با جرم تنها جزیی از جرم خورشید، و یک “ریزاختروش” (microquasar) غایب که میلیون ها سال پیش از جمع رانده شده می باشد. سحابی قلب با حدود ۷,۵۰۰ سال نوری فاصله از ما، در صورت فلکی ذات الکرسی جای دارد.
برگرفته از یک ستاره در هفت آسمان
