این تصویر از دادههای تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده و بخشی از خوشهی کهکشانی غولپیکر گیسو که بیش از ۱۰۰۰ کهکشان دارد را نشان میدهد. فاصلهی این خوشه از زمین ۳۰۰ میلیون سال نوری است. هابل یکی از مهمترین اختراعات فضایی است. تلسکوپ فضایی هابل (به انگلیسی: Hubble Space Telescope) به اختصار HST تلسکوپی است که در سال ۱۹۹۰ توسط شاتل دیسکاوری در مدار گردش قرار گرفت. نام این تلسکوپ از نام کیهانشناسی به نام ادوین هابل گرفته شد. اگر چه هابل اولین تلسکوپ فضایی نبود ولی یکی از بزرگترین و پرکاربرد ترینها بهشمار میآید. HST یک برنامه مشترک بین ناسا و سازمان فضایی اروپا میباشد.
ابرخوشهها (به انگلیسی: Supercluster) گروههای بزرگی متشکل از گروهای کهکشانی و خوشههای کهکشانی کوچکتر هستند و یکی از بزرگترین ساختارهای کشفشده در کیهان هستند.
وضوح تصویر باورنکردنی هابل به دانشمندان امکان داد تا یک سرشماری فراگیر برای کوچکترین اعضای این خوشهی کهکشانی انجام دهند و به شمار هنگفت ۲۲۴۲۶ خوشهی ستارهای کروی برسند. خوشههای کروی که از جملهی کهنترین اجرام کیهانند، تودههای کروی گلوله برفی-مانندی با چند صد هزار ستارهی پیرند. پیرترین اجرام کهکشان ما خوشههایی بسیار پرجمعیت درخشان و گسترده هستند که خوشههای کروی ستارگان نامیده میشوند. در حدود ۱۲۰ خوشه ستارهای فهرست شدهاست. بیشترشان در یک هاله کروی در اطراف مرکز کهکشانها وجود دارند. در این پیمایش خوشههای کرویای یافته شد که در میان کهکشانها پراکنده بودند. اینها خوشههایی هستند که در اثر برهمکنشهای کِشندی کهکشانی، از کهکشان خود بیرون رانده شدهاند.
خوشههای کروی بسیار کوچکتر و همچنین پرشمارتر از کهکشانها هستند، از همین رو برای بررسی پراکندگی بافت فضا در اثر گرانش خوشهی گیسو ردیابهای بسیار بهتریاند. در حقیقت خوشهی گیسو یکی از نخستین جاهایی بود که ناهنجاریهای گرانشیِ دیده شده در آن به عنوان نشانهای از وجود جرم نادیدنی کیهان شناخته شد- این جرم نادیدنی بعدها “مادهی تاریک” نام گرفت.
از همین رو این پژوهش به اخترشناسان امکان خواهد داد تا به کمک این خوشههای کروی، به نقشهبرداری از پراکندگی مادهی معمولی و تاریک در خوشهی کهکشانی گیسو بپردازند. گزارش این پژوهش در شمارهی ۹ نوامبر ۲۰۱۸ آستروفیزیکال جورنال منتشر شده.
این تصویر را در اندازه و حجم اصلی ۱۸.۵ مگابایت ببینید.
منبع nasa، برگرفته از یک ستاره در هفت آسمان